Odcinek 9

Gdy Joanna po śniadaniu zajrzała do kuchni, zastała w niej całą domową służbę. Alfred siedział przy stole, Madejowa jak zwykle mieszała w garach, oboje zaś wyraźnie starali się nie zauważać się wzajemnie. Panowała wyraźnie napięta atmosfera. Dziewczyna powstrzymała się od przewracania oczyma i postanowiła na razie nie poruszać delikatnych, prywatnych tematów.

– Słuchajcie, zastanawiałam się... przecież mamy psy. Dlaczego żaden nie pilnował pola? – Alfred skrzywił się, ale równocześnie napięcie wyczuwalne w kuchennym powietrzu wyraźnie zelżało.  

– Jakie tam psy... Ta atrapa psowatości, Myszka, w najlepsze spał w stajni. A drugi, Fidelis, ze starości jest głuchy na oba uszy i ślepy na jedno oko. Owczarka wypożyczyliśmy akurat sąsiadom do zaganiania stada. Franek złapał nam szczura, napoiliśmy gadzinę wodą z poidła – wzdął się i padł. – Na te słowa zapadła głucha cisza. Joanna czuła, jak myśli rozbiegają jej się w kilku kierunkach naraz. Więc jednak! Nic jej się nie przywidziało, faktycznie ktoś się zakradł. Kto im tak źle życzy? Czyżby rzeczywiście Ostrzalscy tracili nerwy i zniżali się do tak brudnych zagrań? I ona ma tam dzisiaj iść? Przecież ją tam zamordują i rzucą owcom na pożarcie!

– Prawo gościa nawet dla nich jest święte. Nie odważyliby się – powiedziała siedząca dotąd cicho Klotylda. Joanna musiała przyznać, że służąca coraz bardziej ją zastanawia. Na co dzień nie rzucała się w oczy, dawała się przytłaczać innym, być może nawet celowo. Gdy jednak jej się przyjrzeć i przysłuchać... podejrzanie dużo wiedziała o morderstwach, truciznach i tym podobnych sprawach. Joanna od jakiegoś czasu zabierała się do tego, by wyciągnąć z Franka jakieś plotki na temat Klodzi, ale ciągle coś rozpraszało jej uwagę. Teraz też: wizyta u Ostrzalskich nagle z trudnej urosła do potwornie trudnej. Czego też oni mogą chcieć?

No cóż, nie pozostawało jej nic innego, jak tylko pójść i się przekonać. Znów wybrała się na piechotę; po życiu spędzonym w mieście takie spacery były dla niej źródłem ogromnej przyjemności. Tym razem ubrała się w strój wizytowy tak, by nikt nie pomylił jej ze służbą. Jedynie botki założyła praktyczne, sznurowane, z licowej, brązowej skóry. Zdenerwowanie sprawiło, że prawie biegła, dopiero przy posiadłości Ostrzalskich uświadomiła sobie, co robi i jak to wygląda, i spróbowała się uspokoić. Szczęściem, tym razem burkliwego sługi nie było widać na horyzoncie. Dwóch zgredów to i tak było o dwóch za dużo, jak na możliwości wrażliwej panienki z dobrego domu. Uniosła dłoń, by zapukać do drzwi, lecz zanim ją opuściła, otworzyły się szeroko. Stała w nich zahukana, młoda dziewczyna, być może w wieku Joanny, lecz zabiedzona i dużo chudsza. Czarne włosy wyglądały na nieczęsto czesane, a blada cera miała niezdrowy odcień żółci.

– Prosimy do bawialni, panienko. Pan Ostrzalski oczekuje – powiedziała służąca cicho, po czym poprowadziła dziewczynę w głąb domostwa. Bawialnia Ostrzalskich diametralnie różniła się od pokoju, w którym podjęto Joannę u hrabiny Tradóchowskiej. Bure ściany, ciemne meble wykończone strzelistymi ornamentami, wyblakłe fotele o zielonych aksamitnych obiciach, przetartych tu i ówdzie – wszystko to pokrywała nierównomierna warstwa kurzu. Wyraźnie było widać brak kobiecej ręki. Joanna usiadła na jednym z foteli, w ostatniej chwili opanowując odruch wytrzepania siedziska. Podniosła wzrok na milczącego gospodarza. Przyglądał się jej beznamiętnie, być może nawet z pogardą. Jego twarz była wyjątkowo niemiła, nie wyglądał na człowieka, który się kiedykolwiek uśmiechał. Odpychające wrażenie pogłębiał złamany nos i brodawka umieszczona u jego podstawy. Wyrastały z niej pojedyncze sztywne włoski i Joanna musiała starannie pilnować, by nie wpatrywać się w odrażającą narośl. Gdy milczenie przedłużało się, dziewczyna postanowiła przełamać ciszę.

– Dlaczego chciał się pan ze mną widzieć? – spytała wprost, lekceważąc konwenanse. Jakoś nie wydawało jej się, by ktokolwiek w tym domu się nimi przejmował.

– Sprzedasz mi ziemię – oświadczył Ostrzalski, podtrzymując bezpośredni ton rozmowy.

– Dlaczego miałabym? – spytała Joanna, modląc się w duchu, by brzmiało to zimno i wyniośle, a nie dziecinnie.

– Bo nie chcesz wiedzieć, jak daleko mogę się posunąć, by ją zdobyć – odparł Ostrzalski tonem wypranym z emocji.

– Do trucia krów? Nie wyszło – rzuciła dziewczyna, po fakcie orientując się, co też właśnie powiedziała. Nie planowała przecież żadnych konfrontacji. Ostrzalski zesztywniał i rzucił jej wściekłe spojrzenie.

– Wyjść! – syknął, po czym wyszedł z pokoju. Oburzona dziewczyna zerwała się na równe nogi, lecz już nawet plecy gospodarza znikły jej z widoku. Najwyraźniej audiencja była skończona.

Gdy była już w połowie drogi pomiędzy włościami, dogonił ją jeździec na czarnym rumaku. Młody Ostrzalski spojrzał na nią chmurnie z wysokości wierzchowca.

– Słuchaj... – zawahał się – dziewczynko – zaczął znowu, po czym skrzywił się, jakby go dopadł koszmarny ból zębów i pogalopował z powrotem w stronę swojego majątku. Joanna patrzyła na coraz mniejszą postać osłupiałym wzrokiem, dopiero po dłuższej chwili otrząsnąwszy się z wrażenia. Co to miało być? Czy kłopoty z komunikacją są u nich rodzinne? A może... – Nagła myśl wydała jej się zbyt nieprawdopodobna, by mogła być prawdziwa – może młody Ostrzalski ma jeszcze większe problemy z nieśmiałością niż ona sama?

* * *

Nadszedł wreszcie wyczekiwany przez Joannę dzień wyprawy do lasu. Do pomocy wzięto żony i córki okolicznych chłopów, wszyscy rozstawili się tak, by móc widzieć swych sąsiadów po obu stronach i ruszyli tyralierą w las. Szybko okazało się, że zbieranie jagód nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać; mijała godzina za godziną, a Joannie jeszcze nie udało się zapełnić koszyka i szybko została w tyle.

"Jagody są głupie" – mruknęła w końcu pod nosem i zaczęła zbierać grzyby. Ponieważ tego też nie robiła wcześniej, znów oparła się na wiedzy wyniesionej z bogato ilustrowanych książek: zbierała te największe, najbardziej kolorowe i wzorzyste. Dopiero, gdy zapełniła nimi drugi koszyk, podniosła głowę znad runa leśnego i zaczęła się martwić. Towarzysze zbieracze gdzieś znikli, została zupełnie sama. Co więcej, zupełnie nie rozpoznawała miejsca, w którym się aktualnie znajdowała. Mgliście przypominała sobie, że powinna kierować się w tę stronę, po której rośnie mech – niestety dla niej, drzewa były omszałe równomiernie ze wszystkich stron.  Spróbowała zawołać, lecz echo wróciło jej słowa, zniekształcone i przerażające. Dziewczyna poczuła się mocno niepewnie. „Tylko nie wpadaj w panikę. Panika to najgorsze, co teraz może cię spotkać" – pouczyła się. – „Plan. Potrzebujesz planu." Rozejrzała się wokół ze skupieniem. W jednym z kierunków gąszcz wydawał się odrobinę mniej mroczny niż pozostałe. Postanowiła więc iść w tamtą stronę, zakładając, że las nie może być nieskończony, więc prędzej czy później musi się wreszcie skończyć.

Po kilku kolejnych godzinach, gdy nie czuła już nóg, dotarła do niewielkiej polanki i postanowiła odpocząć. Zjadła jagody i zaczęła się przymierzać do grzybów, kołatało jej się jednak w zakamarkach pamięci, że grzyby powinno się gotować przed spożyciem. Nie miała jak skrzesać ognia i nie umierała jeszcze z głodu, postanowiła więc zostawić sobie tę opcję jako ostateczność. Rozejrzała się uważnie i odkryła, że nie ma pojęcia, z której strony przyszła. Zauważyła za to krzak pełen dojrzałych, ciemnych pojedynczych jagód wielkości wiśni. "Przynajmniej nie umrę z głodu". Poczuła ogromną senność, adrenalina i wyczerpanie wygrały z niepokojem i dziewczyna zasnęła pod dębem, obok rosłego krzaku wilczej jagody i z koszykiem pełnym muchomorów.

Obudził ją koszmarny wrzask mordowanego zwierzęcia. Nieludzki kwik przeszył puszczę, następnie rozległo się przeraźliwe skomlenie. Trwało dłuższy czas, aż w końcu wszystko ucichło. Serce Joanny łomotało rozpaczliwie, jakby próbowało wyrwać się z klatki piersiowej. Wyraźnie poczuła, że za chwilę udusi się z emocji. Zerwała się na równe nogi i zaczęła uciekać w przeciwnym kierunku. Było już ciemno, więc nie widziała, dokąd właściwie biegnie; iglaste gałązki szarpały jej włosy, a ciernie rozdzierały suknię. Wypadła zdyszana na kolejną polanę i zamarła. W świetle księżyca srebrzył się potwór. Porośnięty sztywną szczeciną, wyposażony w mordercze kły stwór obdarzony był też splątanymi liniami blizn, będących pamiątką po rozlicznych starciach, z których zawsze wychodził zwycięsko.

Na razie jeszcze behemot jej nie widział, a dzięki bezwietrznej pogodnie nie mógł jej też wywęszyć. Joanna stała jak zaczarowana, wpatrując się w bestię. Nagle zza wielkiego zwierza wysypały się śliczne, maleńkie potworki. Dziewczyna na ten widok westchnęła z zaskoczenia, czym zwróciła na siebie uwagę stwora. Wydał z siebie ochrypły ryk i zwrócił nastroszony łeb ku przerażonej Joannie.

Pierwsza strzała przeszyła powietrze, nie trafiając w cel, lecz druga ugodziła bestię pod łopatką. Zranione zwierzę zawyło boleśnie i zaszarżowało w stronę tajemniczego napastnika. Wpadli w chaszcze, siłując się, dopiero po kilku minutach szamotanina ustała. Znów zapadła głęboka cisza, tylko młode potwora cicho kwiliły na łące. Powoli, żeby ich nie przestraszyć, dziewczyna skierowała się w stronę pobojowiska. Wielkie cielsko potwora przygniatało ubranego na czarno mężczyznę; żadne z nich nie poruszało się. Ku swojemu wielkiemu zdumieniu, dziewczyna rozpoznała w myśliwym młodego Ostrzalskiego. "Ze wszystkich ludzi na świecie..." jęknęła w duchu. Pogładziła go delikatnie po policzku, akurat odzyskiwał przytomność. Skupił wzrok na jej twarzy, po czym jęknął przeciągle.

– Czy panna musi ciągle pakować się w kłopoty? – wychrypiał z trudem. Dziewczyna z przerażeniem zauważyła, że dziedzic ma rozharataną nogę, a paszcza zwierzęcia zacisnęła się w śmiertelnym wysiłku na jego nadgarstku. Myśli dziewczyny wirowały. Oczywistym było, że to ona musi mu pomóc, tylko jak to zrobić? – Gdzie jesteśmy? Daleko od waszego domu?

– Niedaleko... jakieś piętnaście minut drogi na wschód las zaczyna się przerzedzać.

– Gdzie jest wschód?! – zapytała z rozpaczą dziewczyna. Ostrzalski pozgrzytał zębami i wysilił się na odpowiedź.

– Tam, gdzie zaczyna się rozjaśniać. Nad tą sosną. Biegnij szybko, tylko nie połam nóg.

– Przecież nie będę wiedziała, jak wrócić! – Joanna zdała sobie sprawę z kolejnego problemu.

– Przy pasie mam róg myśliwski. Odepnij go i podaj mi. Za pół godziny będę weń dąć, akurat powinniście docierać do ściany lasu. Biegnij... nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam – powiedział, a dziewczyna widziała, jak bardzo te słowa raniły jego dumę. Ruszyła bez słowa.

Biegła i biegła, modląc się, by nie trafić na wilki. Gdy w oddali ujrzała światła, mało nie spłakała się ze szczęścia. Dobiegła do drzwi i załomotała w nie resztką sił. Tym razem sam senior Ostrzalski otworzył drzwi, odruchowo odskakując, gdy dziewczyna przewróciła się mu do stóp.

– Co to ma znaczyć? – warknął.

– Młody... Ostrzalski... kona w lesie... – wydyszała dziewczyna, podnosząc się na kolana.

– Czyś ty zwariowała? Co się stało, mów zaraz! – krzyknął, potrząsając ramionami niespodziewanego gościa.

– Potwór... – wyjęczała dziewczyna, po czym rozpłakała się. Ostrzalski nie zwlekał dłużej. Kazał siodłać konie i wypuścić psy. Sam dosiadł jednego z rumaków, po czym posadził przed sobą odzyskującą przytomność sąsiadkę.

– W którą stronę? – syknął. Joanna drżącą ręką wskazała kierunek, z którego wydawało jej się, że przyszła.

– Słuchać rogu... – wyszeptała jeszcze. Po kilku minutach galopady psy podchwyciły trop. Po wejściu do lasu zwolnili, konie nie mogły poruszać się szybko w gęstwinie. Naraz rozległ się dźwięk rogu, trzeźwiąc dziewczynę.

– Schwyć psy! – krzyknęła.

– Co? – warknął wściekle Ostrzalski.

– Schwyć psy, mówię! To bardzo ważne! – Sąsiad zaklął szpetnie, lecz usłuchał dziewczyny. Zsiedli z koni. Ochrypła melodia po raz drugi rozniosła się po ciemnej puszczy. Po kilku chwilach udało im się odnaleźć dziedzica. Leżał półprzytomny i śmiertelnie blady tam, gdzie go zostawiła. Przez moment Joannie wydawało się, że uśmiechnął się słabo na jej widok.

– Upolowałem obiad – oznajmił, po czym stracił przytomność. Robiło się już coraz jaśniej, na tyle, by móc rozpoznać, jakiego rodzaju bestia o mało nie usiekła panicza. Wielki dzik wciąż zaciskał szczęki na ręce dziedzica. Wtem rozległo się ciche kwilenie i na miejsce zbrodni wpadły cztery małe warchlaczki.

– Co za idiota. Porwał się na karmiącą lochę! – wykrzyknął zdumiony szlachcic. – No cóż, nie ma tego złego... Służba! Ściągnijcie to truchło i opatrzcie mi syna. Na nosze z nim! A młode zarżnąć! – polecił służbie.

– Nie! – Joanna rzuciła się pomiędzy starego a młode. – Nie waż się ich tknąć.

– Czego znowu, głupia? Przecież bez matki i tak zdechną. No, chyba, że jesteś z tych, co sądzą, że cierpienie uszlachetnia, i mrąc z głodu pewniej zapukają do piotrowej bramy niż lądując na moim stole za jednym poderżnięciem gardła. Ten twój księżulek nie uczył, że zwierzęta nie mają duszy?

– Nie umrą z głodu. Ja się nimi zajmę – powiedziała dziewczyna z całą stanowczością, na jaką było ją stać. Ostrzalski wybałuszył oczy, po czym parsknął tak głośnym śmiechem, że warchlaki spłoszyły się, odbiegając znów na polanę. Kiedy już opanował się, otarł łzy z oczu i zapytał:

– Jak?